"Een bekende Nederlander in huis is genoeg"

Terwijl ze van haar cappuccino in Grand
Hotel Huis ter Duin geniet, laat ze lachend
haar linnen tas met de opdruk ‘I left my Louis
at home’ zien: “Gaat natuurlijk over Vuitton,
maar geestig hé? Kreeg ik van ons Spieren voor
Spieren-‘petekind’ Coco. Toen Louis Spieren
voor Spieren-ambassadeur was, was Coco als
kindambassadeur er altijd bij op tv of posters.
Het gaat goed met haar. We hebben zo’n
bewondering voor dat meisje.” Dat is Truus van
Gaal ten voeten uit; humor, fashion statement
en persoonlijke betrokkenheid

Truus en Louis zijn ere-ambassadeurs van de Stichting Spieren voor Spieren. Ze ziet dat niet als ‘erebaantje’ voor het goede doel, nadat ze jarenlang hoofdambassadeur waren: “Ik ben altijd trots op zo’n mooie opbrengst. Als men dan zegt ‘maar die mensen hebben geld zat’ antwoord ik altijd: ‘je moet het maar doen’. Ik oordeel niet als rijke mensen niet willen bijdragen. Wij worden vaak uitgenodigd voor gala’s maar ‘ons’ gala is altijd lekker los, niet opgeprikt zitten. Wij willen ook graag een gezellige avond hebben, met leuke mensen aan de tafels”, lacht ze.

Moordjob
Voor het gastvrouw zijn op zo’n groots gala draait Truus haar hand niet om, als voormalig Hoofd Evenementen van Nationale Nederlanden: “Toen mijn moeder overleed na een herseninfarct, was ik 16. Ik ben een mulomeisje. Ik ben in september jarig dus had vroeg eindexamen gedaan en eind mei al vakantie. Mijn vader wilde dat ik de havo ging doen, ik had goede cijfers. Ik was alleen thuis, mijn zussen en broers waren al het huis uit. Ik wilde dus vakantiewerk bij mijn vader doen, bij RVS Verzekeringen waar hij procuratiehouder was. Dat mocht, en ik zou na de zomer naar de havo gaan, daar was ik al voor opgegeven. Maar het werk als telefoniste, met nog zo’n ouderwets pluggensysteem, was een warm bad. Ik vond het geweldig. De oudere dames pamperden me: ‘ach, je moeder overleden’. Ik mocht blijven van mijn baas dus ik vroeg of hij met mijn vader wilde praten: ‘nee, dat moet je zelf doen’. Ik heb wel mijn tranen misbruikt: ‘ik wil niet alleen thuiskomen’. Mijn vader werkte keihard en was nooit voor 18.00 of 19.00 uur thuis. En mijn moeder zat niet meer ’s middags klaar met thee en pindarotsjes. Mijn vader ging overstag maar ik moest wel opleidingen doen; handelscorrespondentie, steno, bij Schoevers. Van telefoniste werd ik receptioniste – helemaal interessant, iedereen ontvangen – en later afdelings- en directiesecretaresse.

Toen RVS overging naar NN, kon mijn baas me niet direct meenemen maar wel in een andere functie. Het bedrijf gaf toen al veel geld uit aan sponsoring maar er gebeurde verder niet veel mee; ik moest relatiemarketing gaan doen en dat was destijds pionieren. Oud-sportjournalist Frits Suèr was al in dienst voor het sportsponsoringbeleid, maar we deden ook aan cultuursponsoring en veel donaties; dat lag bij mij, rechtstreeks onder de raad van bestuur. Het werd een moordjob, geweldig, maar ook keihard werken. Het werd een afdeling van twaalf mensen. En omdat ik aardig mijn talen spreek, mocht ik vaak mee naar het buitenland, vooral naar voetbal- en volleybaltoernooien. NN heeft het volleybal op de kaart gezet.” Truus rijgt de ene smeuïge anekdote aan het andere verhaal vol bekende namen uit haar immense netwerk, doorspekt met directe uitspraken (“Ajax is altijd gedoe”) en met – nog steeds – het Rotterdams accent op de achtergrond. Zelfspot en relativeringsvermogen zijn haar niet vreemd. Ze vertelt beeldend en met smaak over haar veeleisende en drukke baan, over dat ze haar mannetje moest staan in de sport- en relatiemarketingwereld die nog ver verwijderd was van MeToo.

“We zijn nu nog ere-ambassadeurs en doen nog veel
voor de Stichting, en met plezier. Onze betrokkenheid blijft”

Hij opperde: ‘heb je al aan Louis van Gaal gedacht?’ Ik zei: ‘nee, dat gaan we niet doen. Ik ben Feyenoordfan in hart en nieren’. Ik zat al jaren met mijn vader en broers op de tribune in de Kuip! Toch, de raad van bestuur wilde Louis. En zo heb ik hem leren kennen. Toen ik hem na ons goede kennismakingsgesprek in Watergraafsmeer vroeg of ik mocht tutoyeren, zei hij doodleuk dat hij dat ‘hij dat iets te vroeg vond’. Later legde hij uit dat hij mijn reactie wilde zien. En hij neemt me nog steeds kwalijk dat hij een bedrag vroeg – en kreeg – voor die spreekbeurten dat de helft van mijn budget bleek. Kon ik goede sier maken bij mijn raad van bestuur.”

Klik
Pas véél later na dat WK kwam de echte klik, weet Truus nog goed: “Louis was net weduwnaar geworden en had zijn dochters meegenomen naar de VS. Hij zat nog vol verdriet, in een moeilijke fase. Het was dus zeker geen liefde op het eerste gezicht maar ik ging hem wel al snel heel erg waarderen. Hij is serieus, geïnteresseerd. En hij heeft humor. Voor zijn eerste spreekbeurt in de ballroom van het Marriott in Washington was hij de mystery guest. Ik haalde hem op. Hij stond klaar, met zijn oranje WK-stropdas, licht kostuum. Maar toen hij onder de spots de zaal inliep, zag ik dat hij een donkere onderbroek aanhad die doorscheen! Terug in de hal was het een grote drukte, beveiliging, veel fotografen: ‘allemaal voor jou! ’, grapte ik. Bleek Clinton in de zaal ernaast te spreken. Toen was het ijs wel gebroken. Hij vroeg om feedback en ik heb wel netjes iets gezegd over dat ondergoed. Hij was niet boos; die man is zo’n perfectionist, maar mijn baas ging bijna stampvoeten. Bij de volgende lezing stond Louis lachend bij de ontvangst klaar; ‘heb ik nu de goede onderbroek aan? ’. Mijn gastvrouwen keken me verwilderd aan.”

Onze betrokkenheid blijft, het is een geweldige stichting waar geen geld over de balk wordt gesmeten.” Voor de rest genieten ze samen echt van het leven: “Al hebben we verschillende interesses. Louis is gek van golf, daar heb ik het geduld niet voor. Dan ga ik wandelen. Niet erg, je hoeft niet alles samen te doen. In Portugal volgt Louis nog steeds het voetbal. Hij kan na het weekend trots zeggen dat hij negen wedstrijden heeft gezien. Nou, gefeliciteerd, haha! Maar ik vind het voetbal ook nog steeds leuk, hoor.”

Al bijna dertig jaar is Truus de echtgenote van Louis, maar niet alleen ‘de vrouw van’. Schoorvoetend zette ze haar succesvolle carrière als Hoofd Evenementen bij Nationale Nederlanden, later ING, opzij om Louis naar Barcelona te volgen. Ze delen lief en leed en zijn nog immer gelukkig samen. Hun ogenschijnlijke tegenstellingen – Amsterdam-Rotterdam, Ajax versus Feyenoord, op de voor- en achtergrond – vormen juist een prima combinatie. Truus staat niet graag in de spotlights en geeft liever geen interviews: “Eén bekende Nederlander in het huishouden is genoeg”. Haar enige interview was aan Nouveau, “na jaren vragen”. Daarin vertelt ze hoe het is om ‘de vrouw van’ te zijn: “Mensen zeggen weleens dat hij geen humor heeft, maar we lachen váák. We hebben de grootste lol samen. Maar met vreemden kijkt hij de kat uit de boom. Zijn houding is dan een soort schild, en ik ben er om het ijs te breken. Mensen denken altijd dat ik de gezellige en toegankelijke van het stel ben en Louis de narrige, stugge man. Maar in werkelijkheid is Louis veel liever. Ik kan op een gegeven moment echt klaar zijn met iemand. Louis vindt mij dan zwart-wit: hij geeft iedereen altijd een tweede kans,” noteert Nouveau. Truus vindt het nog steeds lastig dat “Louis ‘afgemaakt’ wordt als hij iets zegt of doet. Alles wat hij zegt, wordt uitvergroot of verkeerd uitgelegd. Hij geeft er niks om, slaapt als een marmotje maar ik lig wakker en maak mezelf kwaad. In het begin zei ik hem nog dat hij vriendelijker moest kijken, dan zei hij dat gewoon op tv: ‘moet ik van mijn vrouw’. Dat helpt ook niet. Ik kan hem niet veranderen, hij mij ook niet. We vullen elkaar aan.”

Via onderstaand contactformulier kunt u uw gegevens achterlaten zodat wij u een exemplaar van Nuance toe kunnen sturen.