'Je moet vooral doen
wat je leuk vindt'

Een rondvaart in Amsterdam had ze wel eens gemaakt, lang geleden, met haar ouders. Toen ze CEO werd van Stromma Nederland, de rederij die in Amsterdam en Utrecht rondvaartboten en waterfietsen exploiteert, ging ze voor het eerst sinds lang weer eens op een rondvaartboot zitten: ‘De beste manier om een stad te leren kennen.’ In gesprek met CEO Carola Hoekstra, een vrouw in een mannenwereld.

Een vrouw als CEO van zo’n bedrijf als Stromma is als gespreksonderwerp min of meer onvermijdelijk. Ze is immers redelijk uniek op die positie, dat beaamt ze direct. Ze vindt het wel ‘jammer en teleurstellend’ dát dat zo is: ‘Er is nog een lange weg te gaan.’

Hoe ze tegen haar aan keken in het begin daar op die boten van Stromma in de Amsterdamse grachten weet ze niet, ze kreeg er in elk geval weinig opmerkingen over. ‘Hier niet. Maar toen ik voor het eerst als CEO werd benoemd, terwijl ik al een aantal jaren in de directiekamer rondliep, speelde dat wel. . Dat was in 2014. “Hoe ga je dat doen dan?” was een vraag die ik meer dan eens kreeg en die alleen vrouwen krijgen. Er wordt echt anders tegen vrouwelijke CEO’s aangekeken.’ Ze heeft wel een verklaring voor het feit dat vrouwelijke CEO’s maar zo langzaam oprukken: ‘Als iemand een opvolger zoekt, of uitbreiding van de directie, is men geneigd een kopie van zichzelf te zoeken. Dan blijf je natuurlijk een clubje van blanke mannen. Er worden weinig kansen geboden aan vrouwen, dat zit een beetje in het risicomijdend gedrag van mensen denk ik. Ik vind juist dat je mensen bij elkaar moet zetten die verschillen, dat kan de kracht van je bedrijf zijn. Op het gebied van diversiteit hebben we nog een flinke slag te slaan, we lopen echt erg achter. Het is ook mij meer dan eens voorgekomen dat er wordt aangenomen dat een mannelijke collega wordt aangezien voor mijn manager terwijl dat niet het geval was. Daarom probeer ik als een coach meiden en jonge vrouwen te helpen bij het verwezenlijken van hun ambitie. Ik vertel vaak mijn verhaal, en zeg dan dat als het mij gelukt is, het een ander ook kan lukken. Ja, ik moest er hard voor werken, maar dat is niet erg.’

Dit past bij het uitgangspunt dat Hoekstra al haar gehele carrière naleeft: je moet doen wat je leuk vindt. Van huis uit werd ze gesteund maar niet gepusht. Ze komt uit een echt arbeidersgezin – haar vader was havenarbeider en haar moeder huisvrouw met verschillende baantjes – dus van een “kruiwagen” in het bedrijfsleven was geen sprake. Na het vwo – “Dat maakt kiezen al wel gemakkelijker” – ging ze niet naar de universiteit, maar koos ze voor een hbo-opleiding. Die vond ze leuker. ‘Ik ging vervolgens op m’n twintigste een jaar naar Cuba. Dat heeft me veel gebracht: je leert op eigen benen staan en het is een echte eyeopener om in de begin jaren 90 aan de andere kant van de wereld te zien hoe mensen óók kunnen leven. Die reis bracht mij tevens in aanraking met het toerisme, mijn toekomstige werkrichting.’

Twee meiden

Hoekstra is moeder van twee meiden van 15 en 17 en die krijgen van hun moeder ook te horen dat ze vooral moeten doen wat ze leuk vinden. Zij zijn meiden van kleur – hun vader is Nigeriaans – dus zij lopen ook tegen andere zaken aan in deze maatschappij waar hun moeder als blanke vrouw nooit mee te maken had. ‘Maar mensen van kleur moeten ook op bepaalde posities terechtkomen. Misschien kunnen zij wel juist daardoor beter bereiken wat ze willen.’ Ze lacht: ‘Ze hebben het idee dat ze nu al moeten weten wat ze op hun veertigste willen doen, maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet. Dat wist ik toch ook niet toen ik twintig was? Als gezin hebben we het daar wel over aan de eettafel. Het helpt als je daar rustig mee omgaat en vooral kiest voor wat je echt aanspreekt.’ Hoekstra is wel zo’n moeder die in het weekend bij de sportwedstrijden van haar dochters langs de lijn staat.

‘Ik ben er dan wel niet altijd met het avondeten, maar in het weekend ben ik er wel. Ook als ik moet reizen maak ik de keuze om op maandagochtend te vertrekken in plaats van zondagavond. Zo heb ik een paar afspraken met mezelf waar ik me probeer te houden. Ik vind dat er een balans moet zijn tussen werk en privé. Daar let ik ook op bij de medewerkers van Stromma. Een van de belangrijke uitgangspunten van ons bedrijf is dat het een leuke plek moet zijn om te werken, voor iedereen. Dat is een ambitie van ons. Dus het gaat niet altijd om de omzet, uiteindelijk om winstgevendheid. We willen geld dat we verdienen investeren in het bedrijf om het daarmee leuk te maken voor onze klanten en voor onze medewerkers. We zitten immers in een lastige branche als het gaat om personeelstekorten. Ook daarom moeten we wel wat te bieden hebben.’