Creëer voor jezelf dat ‘eerste schooldaggevoel’, daar groei je van

Tophockeyster Lidewij Welten heeft alles gewonnen wat er te winnen valt. Landskampioenschappen, Europese en wereldtitels, Olympisch goud; de prijzenkast van de Brabantse puilt uit. Wat heeft ze nog te bewijzen? Nuance ging in gesprek met deze Crowe-ambassadeur en Nederlands beste aanvalster ooit.

Lidewij, je ligt op koers om met Den Bosch je dertiende landstitel binnen te slepen. Business as usual?

Dat we elk seizoen de play-offs halen, is eigenlijk een zekerheidje. We staan met tien internationals op het veld. Maar je moet ’m natuurlijk nog wel winnen.

Onlangs kondigde je je vertrek aan bij de club waar je groot werd. Je kiest, verrassend genoeg, voor Kampong, een ploeg die strijdt in het rechterrijtje. Waarom?

Ik speel inmiddels zeventien jaar aaneengesloten in het eerste elftal van Den Bosch en ben vergroeid met de club. Ik heb nog steeds een Den Bosch-hart. Mijn stap heeft veel mensen daarom in eerste instantie verbaasd. Het is spannend en dat zou een reden kunnen zijn om het niet te doen. Maar een stap zetten buiten mijn comfortzone motiveert mij juist om het onderste uit de kan te willen halen, want een plek in de play-offs is ineens niet gegarandeerd. Straks moet ik elke zondag de beste versie van mezelf zijn. De mensen die voor mij belangrijk zijn, hebben me gedurende het keuzeproces gesteund, dat geeft vertrouwen.

Loop je niet het risico jezelf hiermee uit de kijker te spelen van de bondscoach? Je wilt immers door tot de Olympische Spelen van 2024.

Daar ben ik niet bang voor. Ik speel al lang voor Oranje en ik weet hoe ik moet hockeyen, dat is gebleken. Ik weet hoe ik finales moet spelen en hoe ik ze moet winnen. Ik moet goed blijven om Parijs te kunnen halen. Kampong is een goede ploeg, maar het zal harder werken zijn om aan de bal te komen. Straks moet ik dus elke zondag meer dan 100% aan staan.

Met jouw staat van dienst staan de clubs in de rij. Hoe heeft Kampong jou verleid?

Ik wilde niet kiezen voor een directe concurrent van Den Bosch, want dan ga ik hetzelfde doen als wat ik altijd al deed. Kampong is een grote club met ambitie en heeft een goede jeugdopleiding. De club heeft bovendien een groot hart, met betrokken bestuurders en betrokken supporters en dat spreekt me aan. Hoe de wedstrijden daar beleefd worden is supertof!

Wat zou je professionals adviseren die een stap willen maken en willen doorgroeien? Bijvoorbeeld binnen Crowe?

Angst en spanning mogen je niet tegenhouden om zo’n stap te zetten. Juist een nieuwe uitdaging aangaan kan een goede impuls voor je zijn. Creëer voor jezelf dat ‘eerste schooldaggevoel’ want daar groei je van.

Je debuteerde voor Oranje in 2008 met Olympisch goud en combineerde destijds je opleiding met je sport. Hoe was dat?

Op het Cruyff Institute volgde ik de opleiding Communicatie & Marketing en kreeg ik de vrijheid om me als topsporter te ontwikkelen. Er werd ruimte gecreëerd om te trainen en om (internationale) wedstrijden te kunnen spelen. Het zal niet als een verrassing komen dat ik me verwant voel met bedrijven als Crowe die hun medewerkers ook faciliteren om hun talenten te ontplooien.

Een fulltimebaan combineren met een opleiding, ga er maar aan staan!

Het is inderdaad niet eenvoudig om zo veel ballen in de lucht te houden. Dat kost energie. Maar als je ambitie hebt en een duidelijk doel voor ogen houdt, krijg je er ook energie voor terug. Tijdens de Crowe Talks-sessies druk ik professionals en aanstormende talenten op het hart hun hart te volgen. Een advies dat voor mij altijd heeft gewerkt: zorg ervoor dat je zowel een langetermijndoel als kortetermijndoelen stelt. Want het halen van realistische doelen geeft je de voldoening om door te gaan. En het is best lekker om dingen af te kunnen vinken!

Deze uitgave van Nuance is nummer 25. Jij was 25 jaar geleden pas 6. Was je toen ook al met hockey bezig?

Toen begon ik zo’n beetje. Ik wilde graag, want mijn broer en zus speelden al bij de lokale club in Valkenswaard. Rond m’n elfde werd duidelijk dat ik talent had, maar vooral bloedfanatiek was. De cruciale fase is je pubertijd, want dan moet je keuzes maken. Wil je op zaterdag op stap? Of ga je voor de sport?

Wie stimuleerden jou om de juiste keuzes te maken?

Dat heb ik zelf gedaan. Mijn ouders steunden en steunen me – ze waren vijf jaar lang een soort taxibedrijf -, maar het was mijn eigen keuze om op m’n dertiende bij Den Bosch te gaan spelen. Mijn ouders zijn ontzettend belangrijk voor me. Toen ik besloot de overstap te maken naar Kampong heb ik ze intensief betrokken bij mijn overwegingen. Mijn meest dierbare trofeeën en onderscheidingen staan niet op mijn schoorsteenmantel, maar liggen bij hen. Zij zijn essentieel voor mijn succes.

“Ik ben en blijf gewoon Lied Welten”

 

Tijdens het vorige interview was je in voorbereiding op de Olympische Spelen van 2020. Dat werd 2021. En die miste je bijna.

Tijdens de allerlaatste wedstrijd van het seizoen raakte ik ernstig geblesseerd. Vermoeidheid, een verkeerde tik en alle pezen in mijn hamstring scheurden. Voor zo’n kwetsuur staat normaal gesproken zes maanden revalidatie. Het werden tien weken waarin ik alles op alles heb gezet om de Spelen te kunnen halen. Voeding, slaap, rust; ieder procentje herstel telde mee. We wonnen in Tokio goud en dus is het een succesverhaal. Maar wel de zwaarste periode ooit. Ik kon door de blessure bijvoorbeeld niet zitten, dus reden mijn ouders me de eerste weken met de camper en de koelmachine naar mijn fysio in Almere.

Je hebt al eens een WK gespeeld met een gebroken vinger. Heb je in Tokio op je maximale niveau gepresteerd vind je?

Iedere medaille heeft z’n eigen verhaal. Deze Spelen waren allesbehalve makkelijk en de medaille is er een met tranen. Positieve tranen, gelukkig. Over het teamresultaat ben ik natuurlijk tevreden. Over mezelf? Het kon beter, maar dat is ook topsport eigen om altijd kritisch te zijn en te vinden dat je beter kon. Bepaalde dingen kon ik niet of minder goed, de coronastress en -besmettingen nog daargelaten. Aan de andere kant: daardoor werd ik creatiever. En na de Spelen heb ik voor Den Bosch geen wedstrijd gemist. Daarom gaat de vergelijking met Arjen Robben niet op. Hij betaalde een hoge prijs voor zijn snelle revalidatie, want na het WK was hij een seizoen lang niet inzetbaar.

Behalve met goud werd je ook met een koninklijke onderscheiding beloond. Voor de tweede keer alweer.

Ik ben nu Officier in de Orde van Oranje-Nassau, mijn paard staat achter in de tuin [lacht]. En ik ben ereburger van Brabant geworden! Het is natuurlijk een grote eer en heel bijzonder allemaal, maar ik ben en blijf gewoon Lied Welten.

 

Vraag hier de Nuance gratis aan