“Intuïtie is een mooi ding. Het is het diepste in de mens.”

Het lijken twee uitersten: de sympathieke HR-directeur Johan Dirven – Siciliaans bruin nog van de vakantie waar hij net van is teruggekeerd – die kleur geeft aan het anoniem aandoende kantoorpand van werkgever Mosadex in ‘s Hertogenbosch. Johans hartelijkheid, openheid en interesse zijn de ijsbreker voor bezoek dat aanschuift voor goede HR-raad of, gewoon, een goed gesprek.

Johan is een man van uitersten, die na 55 jaar nog steeds richting geeft aan zijn leven op basis van zijn gevoel, en daar balans in vindt. Johan is van de tegengestelde krachten, zoals het leven zelf, eigenlijk: rotsvast in overtuigingen maar ook vloeiend als het einddoel dat verlangt. Sta het toe en je vindt in hem een open boek, waaruit hij graag citeert. Als HR-professional is hij graag onder de mensen, terwijl hij razend gelukkig wordt van de stilte van de natuur rondom zijn woonplaats in het Belgische Poppel, want: “Ik zit ook de hele dag maar te praten hè.” In beide werelden voelt Johan zich senang. Hij is bovenal de beleidsman die net zo makkelijk verzuimbeleid componeert als zijn favoriete componist Dmitri Sjostakovitsj bombastische symfonieën. Maar komt puntje bij paaltje, dan kiest hij voor een goed gesprek aan tafel, “want dat levert veel meer op dan beleid.” En altijd is daar weer die intuïtie waarop hij vertrouwt.

Meetmethode

Intuïtie is misschien wel de kern van Johans bestaan. Het hielp hem bij belangrijke keuzes. “Tja”, zegt hij, “ik heb de dingen altijd op mijn eigen manier gedaan. Dat pakte vaak goed uit. Soms verloor ik de interesse in het werk en een andere keer werd ik er uitgebonjourd. Toen ik vijf jaar geleden bij Mosadex begon als HR-coördinator, schoof ik met mijn HR-verhaal, dat een meetmethode behelsde om via beeldplaatjes talent bij nieuwe medewerkers te meten, bij het managementteam aan. Ik proefde er de behoefte om vermoedens ook echt te kunnen staven. Mijn verhaal landde, een mooi begin. Mosadex is een bedrijf dat durft te rebelleren tegen de gevestigde orde. Er is veel mogelijk en Crowe Foederer begeleidt ons daarbij.”

 

Geen klein ding

Bij het Bossche Mosadex houden twaalf bedrijven zich bezig met, hoe zullen we dat zeggen, alles op het gebied van farmaceutische producten, van geneesmiddelen tot drogisterijketens en high tech industriële systemen die razendsnel pilletjes per stuk inpakken. Dat laatste is trouwens geen klein ding, want als een goed pilletje in het verkeerde zakje belandt – of omgekeerd – kan het werkelijk goed misgaan. Maar dat terzijde. Al die bedrijven hebben een eigen HR-management en boven al die HR-managers staat Johan als HR-directeur.

Mensen lezen

“Ik heb in het verleden als zzp’er , ondernemer en in loondienst aardig wat gehopt tussen banen”, bekent hij zonder spoortje spijt. “Na mijn hbo-studie Bank en Verzekeringen wilde ik de boer op met verzekeringen. Het contact met klanten was leuk, maar ik zag meer in een organisatie waar ik kon werken aan HR. Dat werk lag mij meer, voelde ik.” Johan is er heilig van overtuigd dat mensen het verschil maken, in het leven en op het werk. Om het vak nog beter te leren kennen, haakte hij aan bij de Tilburgse universiteit, Personeelswetenschappen. Daar werd zijn keuze bevestigd. “Ik ben goed in mensen lezen. Dat kwam handig van pas toen ik merkte dat ik lastige wetenschappelijke modellen over arbeids- en organisatiepsychologie meteen bleek te begrijpen. Het droeg bij aan goede cijfers.”

Torinstinct

Praten is één ding, maar de crux zit ‘m in tweerichtingsverkeer, weet Johan, de basis voor een ‘goed gesprek’. Hij voert ze graag bij Mosadex, en dan vooral met veelbelovende jongeren die waardevol kunnen zijn voor het bedrijf. “Je kunt je voorstellen dat, met al die gespecialiseerde farmaceutische bedrijven, binnen Mosadex volop kruisbestuivingen te bedenken zijn. Daarom hebben wij een strategisch talentprogramma voor jongeren in het leven geroepen. Ben ik in gesprekken eenmaal voorbij de gewenste antwoorden, dan ontdek ik hun talenten, hun torinstinct. Het gaat dan vaak niet zozeer om de inhoud van het werk

Ik merk dat zij zich echt willen identificeren met het bedrijf. Zij willen worden uitgedaagd: wat kan ik hier leren, en: leer me dat! Bij dat proces komt intuïtie kijken: van mijn kant om de medewerker goed te kunnen peilen, maar vooral van de medewerker zelf. Hij, of zij, praat namelijk mee over zijn toekomst ván Mosadex bíj Mosadex. Intuïtie is een mooi ding, het is het diepste in de mens. Mensen met visie varen op intuïtie. Een spits die een fractie van een seconde eerder op de goede plek staat dan zijn tegenstander, vaart op intuïtie.”

‘Een avondje uit’

De vergelijking met de voetbalspits brengt het gesprek op misschien wel de grootste passie van deze geboren Bredanaar: NAC Breda. Johan is hartstochtelijk supporter van eerstedivisionist NAC (NOAD ADVENDO Combinatie, ’t is opgezocht) en is er vaak op de tribune te vinden. NAC was, is en zal altijd zijn, iets wat hem de laatste tijd soms ook verdrietig maakt. Want het moet hem van het hart: het loopt niet lekker daar in het Bredase Rat Verlegh Stadion. Van een zinderend, van elektriciteit vergeven ‘avondje NAC, zoals ze daar een thuiswedstrijd noemen, is allang geen sprake meer. En uit kan het ook beter. “’t Was weer niks afgelopen week”, dipt hij. “Tegen Den Haag voor de play-offs verloren ze met 1-2 en in de competitie tegen Excelsior speelden ze gelijk.”

 

NAC is als het leven

Dan, weer opgewekt: “Maar NAC is een bijzondere eend in de bijt. Degradatie, promotie, zwart geld-affaires, bijna-faillissementen, onnavolgbare aankopen, verkopen en ontslagen: het lijkt soms een Italiaanse topclub”, zegt hij. “Bij NAC zit geen visie, en allerlei bedrijven bemoeien zich met het beleid. Het pad van NAC is grillig en hard, maar ook sociaal. NAC is daarom als het leven. Er gebeurt altijd wat. Daarom zitten de tribunes elke wedstrijd vol met 20.000 bezoekers. Zij herkennen de levenslust van de club die zich na elk schandaal weer opricht. Ze tieren op hun club en op het beleid, en houden ervan. Je herkent er de clubliefde in van Engelse voetbalsupporters.”

Selecteren op karakter

Johan ziet parallellen tussen de talenten van NAC en die van Mosadex. “Wat bij NAC helaas vaak ontbreekt is de wil om te winnen. Daar wil ik bij Mosadex voor waken. Ik zie spelers die om het minste tegen de scheidsrechter tieren, of die afgeven op de trainer omdat ze geen basisplaats krijgen. Ze begrijpen niet dat het gaat om het spel, om het winnen. Torinstinct ontbreekt ten enen male. Bij NAC wordt te weinig geselecteerd op karakter, zoals ik dat bij Mosadex wel wil. Competitief ingestelde spelers winnen eerder dan creatieve spelers. Zoiets kun je meten, zoals wij nieuwe medewerkers via onze meetmethode ook op wilskracht testen.”

Razende reporter

Er was een tijd dat Johan als een soort razende reporter wedstrijden van NAC versloeg voor het onlinekanaal Bredanieuws, perskaart op zak. “Dat heb ik drie jaar gedaan, vanaf de perstribune”, zegt hij. “Had de scheidsrechter afgefloten dan moest het wedstrijdverslag direct online. Dat viel soms nog niet mee, vooral als er in de laatste seconden nog veel gebeurde. En het moest ook een beetje foutloos hè. Ik kan me een wedstrijd herinneren tegen Go Ahead Eagles. Wij kregen negentien kansen, zij twee. Zij wonnen met 0-1. Ik herinner me de kop: NAC vergeet door te drukken en laat 19.000 mensen in ongeloof achter. Maar ik merkte dat op den duur het idioom ontbrak. Ik betrapte me op dezelfde zinnen: Het veldspel was aardig maar miste overtuigingskracht, zoiets. Dat was voor mij het moment om te stoppen, en om wedstrijden weer gewoon vanaf de tribune te gaan bekijken.”

Perspectief bieden

Er is passie voor het werk en er is onvoorwaardelijke liefde voor NAC. Maar bovenal is Johan gelukkig als hij ’s avonds ‘zijn’ Poppel weer mag omarmen. Behalve zijn echtgenote Monique, Berner sennen Tosca en rode kater Pelé (voorheen Penelope) vindt hij hier ook rust. “Ik kan goed mee met digitale ontwikkelingen, kan ze doseren. Internet en sociale media zijn geweldig, maar brengen ook gevaar. Zie hoe sociale media veel jonge mensen belemmeren in hun talent! Ik merk dat ook bij Mosadex. Misschien biedt het internet uiteindelijk manieren om mensen die gevangen zitten in het individualistische weer perspectief te bieden, dat zou mooi zijn. Het is goed om te zien dat steeds meer mensen zich identificeren met hun omgeving. Tegelijkertijd kom je nog zoveel mensen tegen die het geen lor interesseert. Overstromingen in Limburg en Duitsland? Ver van mijn bed! Of klagen dat je maar honderd mag op de snelweg. Waarom zou je? Zet een muziekje op, geniet.”

Vraag hier de Nuance gratis aan