Ik ben aanhanger van de theorie dat je elke tien jaar een nieuwe job moet nemen. Niet om het jobhoppen. Niet binnen hetzelfde bedrijf je carrière voortzetten op een andere afdeling. Nee, ik bedoel écht iets anders gaan doen. Waarom moet je veertig jaar accountant zijn? Of verpleegkundige? Omdat je vroeger ooit bedacht hebt dat je dat vak wel leuk vindt? Onderzoek toont aan dat de leercurve na tien jaar afvlakt. Jouw werkzaamheden worden een sleur. Jouw jonge collega’s gaan je een oude zeurkous vinden omdat jij het steeds over vroeger hebt.
Het is uitermate verfrissend om een nieuwe wereld binnen te stappen, met nieuwe collega’s en relaties, nieuw jargon. Dat verrijkt je leven. Je krijgt er nieuwe energie van. En hoeveel breder is jouw expertise en hoeveel meer ervaring breng je mee als je na twintig jaar weer iets anders gaat doen?
Werkgevers zouden in de rij moeten staan om zulke verrijkte medewerkers binnen te halen. Immers, alles is te leren, als je maar bereid blijft jouw schouders eronder te zetten. Je hebt eigenlijk maar één eigenschap nodig om je bakens te verzetten: lef. Ga ervoor. Ook jij kunt het! Toen ik 23 was, nam ik een groothandel in veevoeders over. Ik had niks, dus ik kon ook niks verliezen. Op mijn 35e begon ik aan een driejarige MBA, ik werkte ooit als bedrijfskundig consultant, bestuurder van een bank, directeur van een mestcoöperatie.
In 2020 verkocht ik mijn laatste bedrijf Puckababy® en beschikte ik na acht jaren van noeste arbeid met het nemen van de nodige risico’s over spaargeld. Door het beleid van Draghi om de euro te redden en inflatie aan te wakkeren (nou, dat is gelukt!) is de ECB aan een run begonnen om geld bij te drukken. De spaarrente belandde op -/- 0,5%. Er was niks te rentenieren. Sinds vorig jaar heb ik de leiding van Crowe Foederer Bladel op me genomen. Mijn vierde decennium is ingegaan, in weer een nieuwe wereld. Nieuwe energie, de jas voelt goed. De rente kruipt nu langzaam omhoog. Als ik over tien jaar met pensioen ga, zal ik dan toch nog kunnen gaan rentenieren?