Tapperij de Bierelier 'Mijn beroep is kastelein'
Tapperij de Bierelier mag gerust een Eindhovens instituut
genoemd worden. Dat staat in het centrum van Eindhoven, om de
hoek van het Stratumseind, de langste stapstraat van Nederland.
Het is een gezellige mix van bruin café en Engelse pub, met de
luxe van een eigen binnentuin met bedienbare overkapping én een
terras voor de deur, pal op de Geldropseweg.
Bruin
Het is al lang een café; sinds 1992 van de familie Geenen, daarvoor ook al zo’n vijftien jaar de Bierelier, en daarvoor Café Souten, vertelt uitbater Boy, de tweede generatie Geenen. In het interieur voert bruin – natuurlijk – de boventoon, met de kroeg rond heel veel carnavalsmedailles. Niet zomaar, zegt Boy: “Een bruine kroeg moet gewoon een huiskamer zijn waar mensen elkaar tegenkomen. Wat goed is, moet blijven.” Boven de schouw prijkt – op z’n kop – de tekst: ‘Eenieder is ervan ondersteboven, ook al was men slechts éénmaal in Eindhoven’: “Is gemaakt door een schilder, daarmee heeft-ie zijn barrekening betaald.” In de hoek hangt een – niet meer werkende – betaaltelefoon: “Dat moet ik de jeugd uitleggen. Mijn vader vond de sleutel en toen bleek er zo’n vijfhonderd gulden aan munten in te zitten.”
Beste leerschool
Boy (40) is géén doorsnee horecaondernemer. Het interview is ’s ochtends en hij komt net uit de yogales. Zijn weekend is maandag, dinsdag en woensdag, dan is “de kroeg lekker dicht”. In zijn lange weekend is hij vaak weg: “Naar Amsterdam, Antwerpen of naar Barcelona. Soms ga ik al op zondag en zorg ik dat ik donderdag terug ben. Dan begint mijn werkweek.” Boy hielp al een dag per week mee toen hij 18 was en de Bierelier nog van zijn ouders was: “Om wat bij te verdienen. Ik studeerde na de havo vrijetijdsmanagement in Breda. Binnen een half jaar wist ik al dat dat niet bij mij paste, tegelijk gebeurden in het café wat dingen. Ik dacht nog aan iets creatiefs, bijvoorbeeld tuinarchitectuur, maar ik koos vol voor de horeca. Ik deed al snel eigenlijk alles – mijn vader was lang ziek – om het gezin financieel te helpen en pa niet lastig te vallen met personeelsgedoe. Ik weet niet beter en het is een mooie weg geweest; de beste leerschool. De mensenkennis die je opdoet in de horeca! Daarover kan en wil ik nog een boek schrijven. Vanachter de bar zie je álles, de mooiste, raarste en verdrietigste dingen, relaties ontstaan en ontploffen. Mensen vertrouwen me de mooiste gesprekken toe, dat is ook mijn kracht en het beroepsgeheim van de kastelein, maar ik neem hun ellende niet meer mee naar huis. Ik zie vaak aan gezichten dat er iets is maar gasten zien ook wel als ik chagrijnig ben; ook ik kan niet elke dag aanstaan. Ik zal hen wel gastvrij welkom heten, want toneelspelen kan ik wel.”
“De mensenkennis die je opdoet in de horeca! Daarover kan en wil ik nog een boek schrijven”
Warm bad
Toen Boy 25 was, overleed zijn vader: “De familie zei: ‘Wat doen we? Verkopen of doorgaan?’. Nu draai ik de kroeg al langer dan mijn vader… Toen de Bierelier nog van hem was, waren we zeven dagen per week open en het publiek was wat ouder. In de volksmond waren we een beetje een hockey-, kakkers- en ondernemerskroeg maar wel een warm bad. We zitten hier al zo lang; dat is voor veel mensen een fijn gegeven. Mijn vrienden kwamen en komen hier, het publiek verjongde maar mijn oudste klant is 92. Gasten van twintig jaar geleden werden een stel en nu staat hun zoon hier aan de bar een biertje te bestellen. Met carnaval staan hier vier generaties en helpt de familie mee. En mijn moeder komt elke vrijdagmiddag, vaste prik.
Eindhoven groeit, ik kan niet wachten om hier over tien jaar rond te lopen. Rond onze locatie gaat volop gebouwd worden. Een bruin kroegje blijft zijn kracht wel houden, zeker in het centrum. Toch; in de horeca moet je wel blijven sleutelen aan je formule. Het is niet meer als vroeger; deur open en het loopt vol. Vorig jaar is de bar vernieuwd en verzet, ook omdat ik Guinness op tap wilde, mijn lievelingsbier. De binnentuin is geniaal, altijd een verrassing voor mensen die binnenkomen. Die wil ik nog wat liefde en geld geven, lekker aankleden. We zijn pas gestart met Pizza & Plaatjes. Een jongen die hier ooit werkte, bakt pizza’s in de tuin waar ook een dj draait; lekkere vibe is dat, en we verkopen behoorlijk wat biertjes. De internationale Eindhovenaren en toeristen kunnen we nog meer aanspreken. Ik vind het geweldig om met mensen van over de hele wereld te praten.”
Verkering
Dat doet hij dan wel één op één want Boy heeft géén sociale media op zijn telefoon: “En ik heb alle meldingen uitgezet. Da’s best fijn leven, hoor, zonder dat ik mijn kop in het zand steek. Ik snap wel hoe het werkt en zakelijk is het nodig. Personeel houdt de sociale media bij. We hebben niet eens een website.” Zijn privéleven vaart daar ook wel bij, vertelt hij met een lach van oor tot oor: “Ik ben verliefd, heb sinds kort verkering met Mateo. En ja, die woont inderdaad in Barcelona. Ik trakteerde mezelf op een week daar omdat ik vijf weken gestopt was met roken. Ik liep de eerste avond een kroeg in voor een biertje en om sigaretten te kopen – het nicotinemonster zat toch weer in mijn hoofd – en daar botste ik tegen hem aan. Het was liefde op het eerste gezicht; ‘jeetje, wat is dit?’.
“Het leven loopt zoals het loopt; intussen ben ik geland en weet ik wat ik wil.
Ik heb de kroeg meer gemaakt naar wie ik nu ben. Mijn beroep is kastelein –
ook dat moet ik de jeugd uitleggen – en dat past bij mijn karakter”
Het werd een date van vijf dagen, 24/7. Als ik vooruit mag dromen… De komende paar jaar LAT-ten vind ik prima en ik vind niets lekkerder dan reizen. Huisje in Eindhoven, huisje in Barcelona; dat past prima bij mijn levensstijl. Deze tijd is ook fijn voor een relatie op afstand; ’s nachts liggen we naar elkaar te kijken en te kletsen over de dag op onze telefoons.”
Balans
Hij zocht en vond de juiste balans in zijn leven: “Dankzij de corona-lockdowns kon ik een nieuwe start bedenken; afscheid nemen van de legacy van mijn vader met zijn eigen maniertjes en regeltjes. De eerste maand was ik alleen maar blij; heerlijk die rust, tijd om na te denken. Vier dagen open is prima, geen nachtleven meer; om 01.00 uur gaat de tent dicht. Dat formuletje werkt voor mij. Moest ook wel. Na zo’n lange tijd in de horeca zou ik het anders niet meer trekken. Ik zeg niet dat ik ouder word maar toch. Ik hoef niet meer zo nodig door tot 04.00 uur ’s nachts. Ik heb de klanten zelfs opgevoed. Op vrijdagavond staat het stampvol met jeugd en om 00.55 uur doen ze hun jas aan om het Stratumseind op te gaan.”
Natuurlijk dacht hij wel eens: ‘ik stop ermee en verkoop de kroeg’. “Is dit het nou? Ik leef al zo lang op deze vierkante meters. Maar het leven loopt zoals het loopt; intussen ben ik
geland en weet ik wat ik wil. Ik heb de kroeg meer gemaakt naar wie ik nu ben. Mijn beroep is kastelein – ook dat moet ik de jeugd uitleggen – en dat past bij mijn karakter. De Bierelier is een warme jas die me goed past en ik heb een mooi, vrij leven ook dankzij de zaak; daar ben ik dankbaar voor. Ik heb aan zelfontwikkeling gedaan, door retraites en met hulp van enkele fijne coaches. Ik wilde wijzer worden, stopte 106 dagen met alcohol. Ik ben er best trots op dat ik mezelf heb gevonden en van mezelf hou. En dat moet je echt allemaal zelf doen. Net als genieten, want je weet niet hoe het leven loopt.”
Vraag hier de Nuance gratis aan
Via onderstaand contactformulier kunt u uw gegevens achterlaten zodat wij u een exemplaar van Nuance toe kunnen sturen.