Het is nog donker, maar ik heb er al een lange
ochtend op zitten. Morgenstond heeft goud in de
mond krijgt een heel andere betekenis als het daglicht
lang op zich laat wachten, zoals nu in de WINTER.
Of als je al om half zes naast je bed staat omdat er een enthousiaste, uitgeslapen peuter in haar bedje staat te springen van blijdschap omdat de dag weer begonnen is. Haar energie werkt aanstekelijk en haar vrolijke lach als ik haar uit haar bedje haal doet me (bijna) vergeten dat half zes echt heel erg vroeg is. Dat haar kleine zusje zich ook nog twee keer heeft gemeld tussen middernacht en de vroege ochtend doet haar niks. Zij is wakker en klaar om aan de dag te beginnen.
Ik stap de lift in van kantoor Lelystad en geniet van het momentje stilte. Het is iets na achten en de eerste vroege vogels zijn al aan het werk. Misschien niet net zo enthousiast als die springende peuter, maar de vrolijke begroeting in de ochtend doet me goed en ik kijk uit naar de werkdag. De koffie kan vandaag warm of zelfs heet opgedronken worden en ik ben vandaag de baas van mijn eigen agenda. Sinds twee jaar ben ik een werkende moeder en zijn warme koffie en autonomie over mijn dag een luxe geworden.
Mijn belevingswereld is anders en misschien wel kleiner geworden sinds ik moeder ben; ik zoek me tegenwoordig suf naar methodes om je kind door te laten slapen, naar de beste manier om kinderen groente te laten eten en hoe om te gaan met de peuterpuberteit. De gesprekken aan de lunchtafel op kantoor gaan daarentegen over heel andere dingen. Regelmatig komen er woorden voorbij waarvan ik
het bestaan niet eens kende.
Woorden die waarschijnlijk nog niet zo heel lang geleden niet eens bestonden, althans niet in het Nederlands. Sinds de komst van een aantal nieuwe, jonge(re) collega’s hoor ik bijvoorbeeld regelmatig het woord ‘saus’ voorbijkomen. Tot op de dag van vandaag moet ik daarbij denken aan ketchup, maar blijkbaar wordt hiermee letterlijk niks bedoeld. Als er vervolgens keihard wordt gelachen om een anekdote waarin de uitdrukking ‘iets voor Jan Joker doen’ niet bekend was en tijdens diezelfde lunch pijnlijk duidelijk wordt dat geen enkele van mijn lunchgenoten weet wie acteur Hugh Grant is, weet ik genoeg; ik ben officieel lid geworden van de club van werkende ouder(-s/-en).